Ze dwingt mij de kleren aan te trekken en ik doe veel te veel make-up op. Onzeker kijk ik mijzelf aan in de spiegel. Ik herken mezelf niet meer.
Ze zegt: “Je moet naar de kapsalon.”
“Ook dat nog.”
Ze laat mij de haartjes op mijn gezicht zien die volgens haar ongewenst zijn en weggehaald moeten worden.
“Maar dat doet heel erg pijn!”
Ze zegt: “Het moet. Schoonheid is ook één van de regels.”
Ongewenst
In de kapsalon springen mij de tranen in de ogen. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijzelf niet meer, maar een andere vrouw. Een vrouw die moet wennen aan alle tranen en alle vreemde geuren. Meedogenloos verwijdert de kapster met een draad* alle ongewenste haartjes. Bij mij en bij alle andere vrouwen. Die anderen schreeuwen niet van de pijn. Ik zou wel willen schreeuwen, iedere keer dat er haartjes uitgetrokken worden. Maar opeens verschijnt zij dan weer voor mij met een vinger op haar rode lippen.
Zij zegt: “Stil zijn is ook een regel.”
Ik kijk naar de andere vrouwen, ze slikken en zeggen dat de pijn er bij hoort. Daarna worden ze stil.
Prikkende mannen
Mijn wangen beginnen te branden, net als toen. Bijna iedere keer als ik mijn vader of opa een kus gaf, brandden mijn wangen en lippen door hun prikkende baarden. Toen dacht ik al: ‘Bah prikkende mannen.’ Maar zij wil dat
ik naar een kapsalon ga om er altijd mooi uit te zien. En hier, met al die sterke geuren en kleuren om mij heen, raak ik mijzelf kwijt. Zij zelf is gewend aan alle veranderingen van geur en kleur. En ze wil dat wij haar navolgen.
Daarom zegt ze: “We moeten van alle ongewenste haren
af. En de grijze haren moeten ook bedekt worden.”
Schande
Het verwijderen van ongewenste haartjes doet pijn. Maar desondanks hebben vele mannen hun vrouwen verlaten. Ook die pijn is heel bekend hier. Niet zo lang
geleden vertelde een grijsharige vrouw in de kapsalon heel verdrietig over haar oude man, die haar had verlaten voor een mooie jonge vrouw.
De gedachte aan ‘prikkende mannen’ en het idee dat ik er steeds mooi uit moet zien om zo’n prikkende man te kunnen krijgen, maakt mij heel boos. Want zij zei: “Nadat je je goed aan alle regels hebt gehouden, moet je ook nog wachten tot er een man komt en je ten huwelijk vraagt.”
Maar ik wil er zelf één zoeken, zónder prikkende baard.
Ze zei: “Nee dat is een schande, dat kan niet, wachten hoort ook bij de regels.”
Ik word helemaal gek van die regels en ik kan het niet meer vol houden. Overal zie ik een beeld van mijzelf; gekleed in een lange jurk met een make-up masker op mijn gezicht naast een harige man met een lange, prikkende
baard. Ik schreeuw: “Nee, hou op! Laat mij met
rust, ik wil niet zo zijn als jij!”
Lostrekken
De andere vrouwen in de kapsalon kijken heel angstig naar mij. Op dat moment voel ik iets van mij afvallen. Vele draadjes liggen voor mijn voeten op de grond. Niet die van de kapster, maar de draadjes uit de handen van
haar, de opdringerige vrouw. Vanaf toen zag ik haar niet meer, de vrouw die zich aan mij opdrong en elke dag mijn leven wilde beheersen. Met al die regels had zij mij vastgebonden. Ik miste mijzelf. Ik moest hier weg. Onderweg naar mezelf denk ik na over al die andere vrouwen en de draadjes in de handen van al die andere opdringerige vrouwen die over hen heersen. Ik vraag me af of ze op een dag nee durven zeggen en al die draadjes los zullen
trekken en op zoek zullen gaan naar zichzelf.
*ontharingsmethode voor de (meeste) vrouwen in Iran